Tallship Astrid liep 24 juli 2013 op de rotsen voor de Ierse kust. Lange tijd was de hoop dat het schip gered kon worden, maar helaas bleek meer dan 75% verwoest en een restauratie zou te duur zijn. Op de website van de Astrid staat een droef afscheidsbericht. Hier de tekst:
Voor iedereen die onze Astrid lief heeft gehad.
Met weemoed kijken we terug naar het jaar 2013, een rampjaar voor ons. We hebben met veel tranen afscheid moeten nemen na een tragische stranding op de kust van Ierland op 24 July 2013 Het bleek na de berging niet meer mogelijk om haar te repareren hoe graag we dat ook hadden gewild.
Voor ons is het een rouwproces wat nog steeds voortduurt en wat maar langzaam zijn weg vindt in onze gedachten.
Wat hebben we genoten van alle zeeën die we hebben bevaren. Wat nu overgebleven is zijn de mooie herinneringen aan 7 jaar zeilen met haar.
Wat hebben we genoten van de gastvrijheid van de verschillende landen en mensen.
Wat hebben we genoten van dolfijnen, walvissen, schildpadden en alle wonderlijke natuur op zee.
Wat hebben we genoten van de zonsondergangen die altijd verschillend maar zo fascinerend zijn.
Wat hebben we genoten van de o zo mooie sterrenhemel op de oceaan.
Wat hebben we genoten van de vele trainees en gasten aan boord.
Wat hebben we genoten van de vele crew die samen met ons de Astrid hebben gevaren.
Wat hebben we genoten van de heerlijke maaltijden tijdens onze reizen.
Wat hebben we genoten van de gezellige salon waar het altijd goed toeven was.
Maar het is voorbij het is historie geworden.
Hier in deze windstiltes voelen wij het oog van God neerziende op ons, de primitieve mens die is achter gebleven in een grote leegte waar alles een vraagteken is. Maar dan moeten we steeds denken aan de tekst, zij die de zee bevaren zullen de grote werken Gods zien en dat hebben we gezien en daar zijn we dankbaar voor. Soms moet je moreel erbij gaan liggen, niets meer doen, overgeven, accepteren en ten slotte absorberen. Dan moet je de kapen ronden van alle stormen, wedergeboren worden, een andere waarheid, we ruiken nog steeds de zee maar we ruiken ook de aarde, de grond, de klei en zo zien we toch weer vol vertrouwen de toekomst tegemoet.
Wat hebben we genoten van onze eens zo trotse Astrid.
Voor iedereen wensen we, fair winds and following seas,
Pieter en Ineke de Kam
